Szalona dwudziestka

Mam 20 kwadratów i żaden nie jest normalny. Wszystkie crazy!
Do już posiadanych czterech, dołączyło szesnaście kolejnych. To takie dokładnie zaplanowane szaleństwo, bo chciałam mieć po cztery jednakowe sztuki.

Rezygnacja z metody: "biorę z pudła jak leci", stała się koniecznością. W innym przypadku bloki nie byłyby przecież jednakowe.
Zamiana na technikę PP kosztowała mnie wykonie czterech szablonów do krojenia szmatek i szesnastu papierowych podkładów do szycia. O ile na podkład potrzebny jest raczej cienki papier np. łatwo dostępny i tani półpergamin, o tyle na szablony trzeba coś nieco solidniejszego.
Narysowałam  je więc na ..... rozciętej torbie po prezentach.

Torby takie mają kilka cennych cech:

• produkują je z dość grubego papieru, więc są i cienkie, i sztywne jednocześnie, 
• mają niezadrukowane wnętrze, na którym można rysować zwykłym długopisem,
• mają gładką, wytrzymałą powierzchnię,
• okresowo same przychodzą do domu. U mnie ostatnia dostawa była w grudniu. A jaki to komfort dla kogoś, kto nie wie co mi podarować! Nawet jeśli nie trafi z prezentem, to z torbą zawsze.

No i wydało się! Nie lubię bezrefleksyjnie zapełniać wysypisk. Staram się maksymalnie wykorzystywać potencjał, który drzemie w zwykłych przedmiotach. Nie zrażam się nawet jeśli projektant tego konkretnego zastosowania nie przewidział.

Jednak zanim schemat z torby stał się zestawem szablonów do krojenia poszczególnych łatek, wycięłam "z grubsza" kwadraty z papieru półpergaminowego. Przy pomocy dużej szpilki przeniosłam przecięcia linii na tyle kawałków pergaminu, ile podłożyłam pod schemat. Nie zapomniałam o rogach całego bloku. Dzięki temu grubość "torbianego" papieru nie stała się problemem podczas kopiowania wzoru na podkłady. Jeszcze tylko trochę zabawy w "połącz kropki według wzoru" zaczynając oczywiście od zewnętrznych linii, czyli dokładnie odwrotnie niż kolejność szycia i podkłady gotowe. Ja, leniwie nieco, tylko pozaginałam papier. Idzie szybciej, ale ogranicza nieco późniejsze używanie żelazka.
Mając gotowe podkłady, można ciąć - najpierw szablon, a zaraz po nim szmatki. Pozostaje już tylko ponaszywać je na pergamin, zgodnie z zasadami techniki PP.

Efekt zmagań wygląda całkiem nieźle.

  

Tylko mam mały dylemat. Szyć więcej kwadratów? A może już wystarczy tego wariactwa?  

Chyba przyszła najwyższa pora na uwspółcześnienie projektu.